Rozdział 39

Boże, nie wierzę, że to już ostatni rozdział... *.* Oczywiście jak wspominałam pojawi się jeszcze epilog i podsumuję całość, ale już wiem, że ciężko będzie mi się rozstać z tym miejscem...

Rozdział jest nieco dłuższy niż poprzednie, ale nie umiałam go urwać w innym momencie, bo straciłby całkowicie sens. 

Część osób znienawidzi mnie pewnie po tym rozdziale, ale trudno - będę musiała z tym żyć! Naprawdę długo zastanawiałam się nad tym jak zakończyć tę historię i wiele, bardzo wiele pomysłów pojawiało się w mojej głowie. Napisałam nawet 3 różne wersje, poprawiałam wszystko milion razy i długo wahałam się... Ale tak naprawdę od początku wiedziałam jak to ma się skończyć. :)

Chciałam Wam polecić jakąś piosenkę do tego rozdziału, ale szczerze? Nie znalazłam żadnej idealnej. Słuchałam przy nim kilku różnych i jedynie co mogę się podzielić tytułami, ale szczerze to chyba każdy powinien sobie włączyć coś co wywołuje u niego ciarki i sprowadza mózg do rozjechanej papki. *.*
Mam nadzieję, że się Wam spodoba, a jeśli nie... No trudno - starałam się jak mogłam. :c

No nie ciągnę dalej i zapraszam na wielki finał!
___________________________________________________

Strach, przerażenie i smutek wypełniły Hogwart w każdej najmniejszej szparze, w której nie ukryłby się nawet szczur. Uczniowie niczego nieświadomi powoli udawali się do dormitoriów, ale ta druga część, która szykowała się właśnie do walki była bardzo daleko od snu. W gabinecie Dumbledore’a trwały ostatnie narady, ale mimo planu, który MUSIAŁ być dobry, nadzieja gasła w nich z każdą sekundą. Jak mieli dokonać niemożliwego? Fakt, udało się im zniszczyć horkruksy, udało się przekonać wiele stworzeń w Zakazanym Lesie by się przyłączyło. Zdołali sprowadzić smoki prosto z Rumunii, byli wyszkoleni... Ale wciąż było ich niewielu. W porównaniu z armią, którą zbudował Voldemort, w porównaniu z potęgą i strachem jaki siał. Zbierał żniwo śmierci jakby to były rozrzucone liście na wietrze.

Hermiona siedziała sztywno na krześle i rozglądała się z przerażeniem po zgromadzonych. Czy to był ostatni raz, gdy widziała ich wszystkich razem?

Zdusiła w sobie łzy, które uparcie próbowały wypłynąć na powierzchnię i przełknęła je przez ściśnięte strachem gardło. Patrzyła teraz na Harrego, który siedział w pierwszym rzędzie zupełnie wyprany z emocji. Bał się. Bał się bardziej niż oni wszyscy. Ginny kilka miejsc dalej wtulała się w ramię ojca, który z pełną determinacją zamierzał bronić rodzinę. Pani Weasley nie pozostawała mu dłużna i siła, która od nich biła powodowała, że ciepło rozlewało się w jej ciele. Ron trzymał Lunę pewnie za rękę, ale nawet ona nie uśmiechała się tego wieczoru. Lupin rozmawiał cicho z Moodym, ale widziała, jak jego oczy świdrują całe pomieszczenie byleby nie spojrzeć na puste miejsce z boku, które powinna była zająć Tonks. Tej nocy nikt nie chciał być sam, nikt nie powinien być. Właśnie takich chciała ich zapamiętać. Odważnych. Pełnych nadziei. Szczęśliwych. Była wśród ludzi, którzy ją kochali, za których gotowa była oddać życie.

Tylko jednego brakowało. I właśnie to jego brak paraliżował ją całą w strachu. Mogli nie zdążyć... pożegnać się. A tyle chciała mu powiedzieć, tak wiele chciała mu podarować. 

Zamknęła oczy, przywołując jego twarz. Dlaczego życie rzucało im kłody pod nogi tak uporczywie? Czemu nikt nie mógł otworzyć tych drzwi i po prostu pozwolić im być razem?

- ... koniec spotkania chciałem powiedzieć, że dziękuję wam wszystkim – głos Dumbledore’a wyrwał ją z zadumy i spojrzała na mężczyznę, który choć raz wyglądał na szczerze zatroskanego. Wpatrywał się w każdego z nich z czymś w rodzaju podziwu. – Dziękuję, że dotrwaliśmy razem do tego miejsca. Dziękuję, że mi zaufaliście i pozwoliliście się poprowadzić. Mam nadzieję, że uda nam się jutro wygrać, a owoc naszej ciężkiej pracy, wypełnionej poświęceniem, stanie się dla nas wszystkich przyszłością.

Przełknęła ślinę. No tak… Nie każdy z nich miał tutaj zagwarantowaną przyszłość.

Wszyscy powoli zaczynali się zbierać do wyjścia. Wciąż pozostało im kilkanaście godzin, które musieli dobrze wykorzystać.

- Hermiono – podeszła do niej McGonagall, niezwykle blada – pamiętaj, że jutro...

- Wiem pani profesor. Poprowadzę uczniów do lochów. Mam nadzieję, że będą tam bezpieczni.

Kobieta westchnęła i poklepała dziewczynę po ramieniu.

- Ja też Hermiono. Ja też... – powiedziała, po czym podeszła do reszty nauczycieli.

Rozejrzała się i uśmiechnęła lekko do Tobiasa, który przyglądał się jej jakby analizował sytuację. Ruszyła w jego stronę.

- Dotrzymać ci dzisiaj towarzystwa? – Zapytał, uśmiechając się przyjaźnie. – Bo nie widzę żebyś miała inne... 

Westchnęła smutno, wzruszając ramionami.

- Myślę, że tę noc powinniśmy spędzić wszyscy razem. Harry, Ginny, Ron, Luna i Cho potem się zjawią u mnie, przyłączysz się?

Tobias roześmiał się serdecznie.

- Nie, chyba podziękuję. Wiesz, wyrosłem już z piżama party. 

- Jak chcesz – wzruszyła ramionami, ale uśmiechnęła się lekko. 

- Uważajcie jutro na siebie.

Skinęła głową.

- Ty też Tobias.

Tuż po północy rozległo się stukanie do drzwi. Serce mimowolnie podskoczyło jej do gardła, chociaż wiedziała, że to nie ten, na którego czeka... Ale jednak, nadzieja zapłonęła w niej.

- Och, wejdźcie. – Powiedziała, wymuszając uśmiech, gdy za drzwiami znalazła tylko przyjaciół, a nie Severusa. 

To ich ostatnia noc, a on spędzał ten czas na planowaniu w Malfoy Manor… Ale cóż im pozostało? Był szpiegiem, ale jutro miało się rozegrać po której stronie zostanie...

Ścisnęli się przed kominkiem i nikt nie potrzebował słów. Ich własne towarzystwo wystarczało im za wszystkie lata rozmów, za wszystkie wspomnienia, które mieli. Potrzebowali swojego wsparcia, miłości, którą się darzyli.

Hermiona westchnęła przepełniona uczuciami, których nie mogła zatamować i oparła się o ramię Rona. 

Jutro miało się wszystko rozwiać. Jutro miało się okazać jaki będzie świat za dwie doby, a oni byli tylko garstką uczniów, która miała grać ważną rolę w kształtowaniu przyszłości. A to przerażało ich wszystkich najbardziej.

- Myślicie, że wygramy? – Ginny w końcu zadała pytanie, które każdy z nich miał gdzieś z tyłu głowy i drżał przed odpowiedzią.

- Nie wiem Ginny… – odpowiedziała, a ruda uśmiechnęła się smutno.

- Do czego to musiało dojść żeby Hermiona czegoś nie wiedziała – rzuciła i chociaż każdy się uśmiechnął, to wciąż napięcie i strach nadal wypełniały cały pokój.

- Nieważne jak to będzie, ważne żebyśmy spróbowali. Mamusia zawsze powtarzała, że jeśli się czegoś bardzo chce i jeśli się próbuje to można wszystko. – Powiedziała Luna, a wszyscy spojrzeli na nią z podziwem. Pierwszy raz optymizm blondynki był tak potrzebny jak tej nocy.

I tak mijały im kolejne minuty. Hermiona co chwila spoglądała na zegarek z nadzieją. A może wrócił wcześniej? Może na nią czeka…?

- Miona idź do niego. – Spojrzała zaskoczona na Harrego, który do tej pory milczał. – My sobie poradzimy, a ty też zasługujesz żeby spędzić ten czas… z nim. 

Łzy wypełniły jej oczy. Harry, ten sam Harry, który nienawidził Snape’a, który uważał go za zło konieczne, który od początku był przeciwny ich związkowi... Sam ją teraz wyganiał, sam prosił by spędziła tę noc tak jak chciała najbardziej. 

- Nie ma sensu... Nie wiem czy już…

- To się przekonaj – dodał Ron, obejmując Lunę ramieniem. Teraz wszyscy wpatrywali się w nią, uśmiechając zachęcająco, a ona miała ochotę rozpłakać się jak dziecko.

- Kocham was. – Rzuciła, podnosząc się z podłogi i nim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć wybiegła z pokoju.

Nie martwiła się już o to, że ktokolwiek ją zobaczy. Nie martwiła się o to czy wywali ją za drzwi, bo wpada w środku nocy. Chciała tylko w jego ramionach spędzić ostatnie godziny wolności, życia, które im pozostało. Tylko tego czasu mogła być pewna...

- Lepiej tam bądź Severusie – mruknęła do siebie, gdy zbiegała z nową energią i nadzieją do lochów. 

Wpadła do gabinetu i miała ochotę się roześmiać na widok Severusa, który siedział za biurkiem i... sprawdzał ich eseje.  Podniósł głowę znad sterty pergaminów i widziała falę uczuć, która przelała się po jego twarzy, chociaż starał się zachować spokój i obojętność.

- Co tu robisz? – zapytał, jakby zupełnie zapomniał, że jutro ma się stoczyć ostateczna rozgrywka o świat magii.

Podeszła do biurka i skrzyżowała ramiona, chociaż nie mogła powstrzymać się od szerokiego uśmiechu.

- Dlaczego mi  nie powiedziałeś, że już wróciłeś?

- Nie przypominam sobie żebyś mnie zapraszała do swojego kółka wzajemnej adoracji.

- Sev, zdurniałeś? – warknęła, pochylając się nad biurkiem. Odchylił się na krześle, a na jego twarz wypłynął nietoperzasty uśmiech.

- A co, wolisz spędzić tę noc ze mną niż ze swoimi PRZYJACIÓŁMI?

Zamrugała i pokręciła głową.

- Nie wierzę, naprawdę nie wierzę, że o to pytasz. – Westchnęła zirytowana. No bo jakim cudem w ogóle przychodziły mu takie rzeczy do głowy?! – Chcę być dzisiaj z tobą.

Patrzyła spokojnie jak wiele emocji przelewa się przez niego. W końcu zacisnął wargi, odłożył pióro, które wciąż trzymał w dłoni, wstał i podszedł do niej powoli. Wyprostowała się i rozchyliła wargi, patrząc mu w oczy. W spojrzeniu, którym ją obdarzył było coś takiego, co kazało jej nigdy nie odwrócić głowy, co kazało jej patrzeć w tą czarną otchłań, jakby już na zawsze miała pozostać w jej pamięci. 

Wiedziała, że to mogą być ich ostatnie wspólne chwile, choć nie dopuszczała tej myśli do siebie. Ale poczuła, że on myśli dokładnie w ten sam sposób, gdy splótł bez słowa ich palce i poprowadził do sypialni.

Nie miała zielonego pojęcia do czego zmierza ten wieczór, ale prawdę mówiąc, to zupełnie jej to nie obchodziło. Pragnęła go i tylko jego. Na zawsze.

Nawet jeśli ich „zawsze” mogło się skończyć już o świcie, a na to żadne z nich nie było gotowe. 

Pchnął ją lekko na łóżko, a ona pozwoliła sobie opaść bezwładnie i zamknęła oczy, czekając na rozwój wydarzeń. Tuż obok niej materac ugiął się pod ciężarem Severusa. Rozchyliła powieki, a kąciki jej ust powędrowały ku górze, gdy zobaczyła uśmiech, który rozciągał jego wargi. Miała ochotę płakać. Chciała krzyczeć i błagać żeby ta chwila, żeby ten wieczór nigdy się nie skończył. Bo niby dlaczego by miał?

Dlaczego świat nie chciał spleść losów tych dwóch kochanków, tylko odpychał ich od siebie jak te same bieguny magnesu? Czemu nie mogli cieszyć się sobą, ale wciąż walczyć z wszelkimi przeciwnościami?

Jego usta zachłannie opadły na jej, czerpiąc z pocałunku tyle miłości ile tylko mogli z siebie wydobyć. Nie był to pełen pożądania pocałunek. Nie – był pełen potrzeby bliskości, pełen strachu i nadziei. Czegoś co dawali sobie oboje w tych chwilach.

Jego dłonie wsunęły się pod jej bluzkę i już po chwili leżeli nago, nie zwracając uwagi na bałagan wokół nich. Pragnęli siebie, potrzebowali jak nigdy wcześniej.

Hermiona zadrżała pod głodnym spojrzeniem mężczyzny i objęła ramionami jego szyję, gdy wszedł w nią z zapomnianą delikatnością. Nie mieli czasu ani ochoty na drobne pieszczoty. Chcieli czuć siebie nawzajem, oddać się sobie bezgranicznie i obedrzeć z resztek godności jakie im pozostały.

Miłość wybuchła między nimi tak gwałtownie, że Hermiona nie potrafiła powstrzymać łez, które spłynęły po jej policzkach, gdy otulił ją ramionami i składał delikatne pocałunki na jej plecach. Nie umiała wyobrazić sobie nowego świata, który miał nastać już jutro, a ta niewiedza przerażała ją najbardziej.

- Severus... Boję się. – Szepnęła cicho, ocierając łzy z policzków. Nim odpowiedział, zamknął na krótką chwilę oczy.

- Wiem. Ja też się boję. Ale musisz wiedzieć, że cokolwiek się wydarzy... Zrobię wszystko żeby cię chronić. 

Uśmiechnęła się mimowolnie słysząc troskę w jego głosie, odwróciła się i uniosła dłoń, by przyłożyć ją do jego bladego policzka. 

- Nie możesz. Wiem, że chcesz, ale nie możesz. – Westchnęła ciężko, a on tylko wpatrywał się w nią czarnymi oczami, ucząc się tej delikatnej twarzy na nowo. – Dziękuję Sev. Za wszystko.

Jego spojrzenie momentalnie stwardniało i zacisnął wargi.

- Nie rób tego Hermiono. Nie żegnaj się ze mną. – Mówił pewnie, przepełniony gniewem. 

Ale ona nie umiała dzisiaj złościć się na niego, nie dopuszczała do siebie wszystkich zgrzytów, które się między nimi pojawiły.

- Severus. Wiesz, że jutrzejszy dzień może się skończyć... dla nas. I chcę... chcę żebyś wiedział, że czas który spędziliśmy razem, że każda chwila... Nie przerywaj mi!.. każda chwila była niesamowita. Nigdy tego nie zapomnę i chcę żebyś ty też pamiętał… Nawet jeśli umrę... – zamknęła oczy i pozwoliła sobie by ta myśl dotarła do niej – ...nawet jeśli umrę, chcę żebyś szedł dalej swoją drogą. Kocham cię Severus i musisz o tym wiedzieć.

Rozchyliła powieki, by ich oczy mogły się w końcu spotkać. Nie powiedział nic więcej tylko pocałował ją.

Ale w tym pocałunku kryło się coś więcej. Obietnica. 

Chciał się o nią troszczyć do końca swoich dni, chciał być przy niej w chorobie, w trudnych chwilach, które zresztą powtarzały się bez końca. Zrozumiał nagle, że całe życie czekał na to uczucie. I chociaż Lily była pierwszą miłością, która zagościła w jego sercu, chociaż to dla niej wrócił na jasną stronę, to z jej powodu chronił tego przeklętego Potter’a… Teraz już wiedział, że los pchnął go w ramiona Lily, by to ich ścieżki mogły się w końcu spleść.

I nagle przestało mu przeszkadzać to ile ma lat, to jaka różnica jest między nimi, to że wciąż był nauczycielem a ona uczennicą... To nie miało znaczenia – nie gdy czuł jej bijące serce tuż obok siebie, gdy oddawała się mu kawałek po kawałku przez cały rok. 

Ale był zły. Był wściekły, bo wiedział, że znowu może to stracić, że nie ma dla nich wspólnej przyszłości.

Dlatego pozwolił sobie zapamiętać tę chwilę. Nie zamierzał jej odepchnąć. Chciał w chwili, gdy spojrzy w oczy śmierci, uśmiechnąć się do niej i powiedzieć, że przeżył wszystko co najpiękniejsze. I tak, może był zgorzkniałym, podstarzałym nietoperzem, ale potrafił kochać jak nikt na tym świecie, bo umiał docenić piękno i wyjątkowość tego uczucia.

Miłość potrafi zdziałać cuda – wiedział to i patrzył każdego dnia na chodzące dowody. Na Potter’a, którego miłość matki ocaliła życie, na Weasley’a, którego kochająca rodzina doprowadziła żywego do temu momentu, na Hermionę, która pomimo wszystkich przeszkód wciąż zmieniała go każdego dnia, wciąż dokładała kolejne puzzle do układanki. I to właśnie był ich mały cud, który mieli tylko dla siebie.

- Śpij. Musisz odpocząć. – Powiedział, gdy oderwali się od siebie, dysząc ciężko. Widział strach w jej oczach, widział panikę na twarzy. Dotknął jej policzka i przesunął dłonią, nie mogąc się powstrzymać od szerokiego uśmiechu. 

- Zostaniesz ze mną, prawda? –  Rozpacz w jej głosie łamała mu serce. Dlatego skinął głową i choć wiedział, że musi ją okłamać, czuł że właśnie to powinien zrobić.

- Zostanę Hermiono. – Uśmiechnęła się lekko i ułożyła na poduszce, a on objął ją ciasno, jak gdyby miał nie pozwolić, by ktokolwiek wyrwał ją z tych ramion.

Wpatrywał się w bladą, delikatną twarz dziewczyny, w to jak miarowo jej klatka piersiowa unosiła się i opadała. Właśnie to był widok, który chciał oglądać do końca życia. A to dosyć zabawne, bo właśnie to mogła być jego ostatnia noc. I wiedział o tym doskonale, a to skrawek po skrawku obdzierało z niego nadzieję, bo czuł jej miłość, a właśnie to mogło ją zniszczyć. To mógł być koniec dla nich obojga. A na to nie mógł pozwolić. Nie mógł pozwolić by ta miłość ją zniszczyła, bo była zbyt piękna.

Pochylił się nad nią i złożył pocałunek na czole. 

- Kocham cię Hermiono Granger. – Szepnął i miał wrażenie, że uśmiechnęła się przez sen, ale nie mógł dłużej zostać w tym miejscu, bo jeszcze chwila i nie byłby zdolny do tego by wstać.

Zniknął za drzwiami swego gabinetu i wiedział, że nic nigdy nie będzie już takie samo.

***

Kiedy się rano obudziła, już go nie było – nie spodziewała się niczego innego. Podniosła się z łóżka i miała wrażenie, że nogi ma jak z waty. Och, ten dzień nie zapowiadał niczego dobrego.

Pospiesznie przemierzyła korytarze i wpadła na śniadanie do Wielkiej Sali, gdzie niczego świadomi uczniowie zajadali się smakołykami przygotowanymi przez kuchnię. Wśliznęła się na miejsce tuż obok Ginny i widziała, że przyjaciele są równie spięci co ona.

- Są już jakieś wieści? – Zapytała, gdy Harry spojrzał na nią pustym wzrokiem.

- Z tego co nam wiadomo to ty byłaś...

- Nie było go kiedy się obudziłam. – Odpowiedziała krótko, ucinając tą dyskusję. A pomyśleć, że wczoraj było tak dobrze... Odruchowo spojrzała w stronę stołu nauczycielskiego i serce podeszło jej do gardła, gdy zobaczyła puste miejsce. 

- Nie martw się, na pewno…

- Nic mi nie jest Ginny. – Rzuciła, ale wcale nie czuła się, że jest w porządku. Wiedziała, że to mogą być ich ostatnie wspólne chwile. 

Rozejrzała się po sali i od razu było widać, którzy uczniowie spodziewają się ataku, bo grzebali niewyraźnie w talerzach, podskakując na każdy dźwięk.

Sama wpatrywała się teraz w jajecznicę, która wydawała się jej tak absurdalną rzeczą w tym momencie. Szykowali się na wojnę i zamiast robić coś, cokolwiek to właśnie zajadali w najlepsze pyszności jakie szykowały im skrzaty domowe? Paranoja.

Ale wszyscy wiedzieli co mieli robić. Każdy znał swoją pozycję, każdy miał wyznaczony tor, którym miał podążać. 

Ostatnie godziny spędzili na przygotowaniach, chociaż przez większość czasu siedzieli milcząc i obserwując siebie nawzajem. Hermionie drżały ręce tak bardzo, że Harry musiał je przytrzymać by mogła spokojnie usiedzieć. Zbyt mocno pragnęła zobaczyć Severusa, ale wiedziała, że zobaczy go dopiero na polu bitwy i być może to będzie ostatni raz, gdy ich oczy się spotkają…

- Hermiona nie martw się, będzie dobrze. – Pocieszał ją przyjaciel, ale nie umiała uwierzyć w ani jedno jego słowo.

Późnym popołudniem w końcu dostali znak. Do gabinetu Dumbledore’a, w którym siedzieli wpadł patronus i przemówił męskim głosem: „Nadchodzimy”.

Nie potrzebowali więcej. Wszyscy zerwali się z miejsc i pognali zająć swoje pozycje. McGonagall wybiegła do Wielkiej Sali gdzie wezwała wszystkich uczniów, a Hermiona zaraz za nią. Właśnie stamtąd miała wyprowadzić tych, którzy nie chcieli walczyć. Nie wątpiła, że będzie to spora grupa. 

- Pomogę ci – powiedział Malfoy, gdy dogonił ją przed drzwiami do sali.

- Nie masz niczego innego do zrobienia?

Chłopak pokręcił głową więc uśmiechnęła się lekko i ramię w ramię wkroczyli do Wielkiej Sali, gdzie profesor McGonagall właśnie przemawiała do przestraszonych uczniów.

-…a ci, którzy nie chcą walczyć oraz wszyscy uczniowie do piętnastego roku życia mają się udać za panną Granger. Zaprowadzi was w bezpieczne miejsce gdzie macie pozostać tak długo, aż się wszystko nie skończy. Rozumiecie?

Zapanował chaos. Uczniowie zaczęli dzielić się na tych, którzy chcą walczyć (o dziwo ta grupa była większa) i na tych, którzy mieli się schronić.

Nie obeszło się bez płaczu i paniki, ale Hermiona nie potrafiła się im dziwić. Sama była przerażona i miała ochotę usiąść w kącie i płakać, ale nie mogła sobie na to pozwolić. Musiała być silna. Dla siebie i dla innych.

- Za mną! – Zawołała, gdy uczniowie ustawili się przy wyjściu z Wielkiej Sali i starała się nie zwracać uwagi na te przepełnione łzami, duże oczy dzieci, które obserwowały ją z nadzieją.

Malfoy zamykał ten spory pochód, gdy szli szkolnym korytarzem. Było pusto jak nigdy wcześniej, a Hermionie ściskało serce za każdym razem, gdy przechodzili obok klasy, w której miała zajęcia przez ostatnie lata.

To jeszcze nie koniec! – powiedziała sobie, ale nie do końca potrafiła w to uwierzyć.

Najbardziej drżała o Severusa i tak naprawdę chciała tylko tego by był bezpieczny. A to było coś na co nie mogła liczyć dlatego musiała jak najszybciej dołączyć do reszty na polu walki.

W końcu zeszli do lochów i gdy uczniowie rozsiedli się na ziemi, kuląc się i tuląc do siebie nawzajem, zaczęła nakładać zaklęcia ochronne.

- Będziecie tutaj bezpieczni. Starajcie się być mimo to cicho i nawet nie próbujcie przekroczyć bariery. Jeśli to zrobicie, nie będzie powrotu. Jak to wszystko się skończy to ktoś przyjdzie i uwolni was spod zaklęć. Nikogo innego nie słuchajcie, jasne? 

Przyjrzała się raz jeszcze kiwającym ze strachem głową i dokończyła nakładanie zaklęć. Po chwili wszyscy zniknęli jej z oczu, nie słyszała ich ani nie czuła.

- Dobra robota Granger – powiedział Malfoy, opierając się o ścianę obok. – Snape cię tego nauczył?

Zignorowała skurcz żołądka na myśl o nim i pokiwała głową.

- Znalazłam te zaklęcia w jego książkach i pomógł mi je opanować. Chodźmy już, nie ma na co czekać. – Rzuciła przez ramie, idąc szybkim krokiem przez korytarz. – Co zrobisz jeśli wpadniesz na swojego ojca? – Zapytała po chwili, spoglądając na niego.

Chłopak spuścił wzrok i wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Zabiję go jeśli będę musiał.

Hermiona normalnie wzdrygnęłaby się słysząc tą bezpośredniość, ale rozumiała go teraz i wiedziała, że jest po ich stronie. Bynajmniej tak długo jak żyła.

Dobiegli na błonia, ale śmierciożercy już je opanowali. Była przerażona jak nigdy wcześniej. Ilość czarnych szat przerastała jej wszelkie wyobrażenie, ale teraz nie było odwrotu. Zacisnęła palce na różdżce i z ulgą odnalazła Harrego u boku Dumbledore’a i Rona. Byli bezpieczni, chociaż tyle.

Teraz miała inne zadanie. Powinna dołączyć do nich, ale nie mogła. Nie mogła tego zrobić wiedząc, że pod jedną z masek kryje się twarz, którą kochała.

Ruszyła przed siebie, nie zważając na Malfoy’a, który wołał za nią. Nie obejrzała się żeby sprawdzić czy biegnie, tylko pędziła ile sił w nogach, odbijając zaklęcia, które leciały w jej stronę. 

Gdzie jesteś Sev, no gdzie? – rozglądała się na tyle ile mogła, z nadzieją, że wpadnie na niego.

Ale wtedy wyrosła przed nią Bellatriks, która śmiała się szyderczo, mierząc w nią różdżką.

- Mówiłam, że cię dopadnę mała szlamo. – Zawołała radośnie, podchodząc bliżej.

Hermiona cała drżała, ale dzielnie wyciągnęła różdżkę przed siebie, cofając się o krok.

- Och, co mi zrobisz ptaszku? Jak się miewa twój kolega? Lonbottom, tak? Oj jaka szkoda, że jego rodzice już go więcej nie zobaczą. 

- Zamknij się – warknęła Hermiona i uniosła wyżej różdżkę. – Expelliarmus! – Krzyknęła, ale tamta odbiła zaklęcie.

- Szlama chce się zabawić. Świetnie – syknęła i rzuciła zaklęcie, które Hermiona w ostatniej chwili odbiła.

Nigdy nie była tak wdzięczna za opanowanie zaklęć niewerbalnych jak teraz.

Kątem oka widziała horror, który rozgrywał się wokół, słyszała co rusz krzyk uczniów, a nadzieja powoli w niej dogasała. Bellatriks niebezpiecznie się zbliżała i w końcu jedno z zaklęć ugodziło Hermionę. Padła na ziemię i od razu próbowała wstać, ale noga nie chciała z nią współpracować.

Podniosła głowę i napotkała przepełnione szaleństwem oczy Lestrange, gdy kucnęła obok niej.

- Teraz cię mam – warknęła i chwyciła ją za włosy.

- Puść mnie! – Krzyknęła, a łzy napłynęły jej do oczu. Próbowała wyszarpnąć się z uścisku, ale był zbyt silny. Różdżka wypadła jej z dłoni, gdy walczyła zaciekle ze śmierciożerczynią. 

Merlinie, to mój koniec. To koniec… Severus. Boże, jak on sobie poradzi?! Nie, ja nie mogę, nie mogę go zostawić! Proszę, pomóż mi… Merlinie pomóż… - błagała w myślach.

Rozchyliła powieki by raz jeszcze zmierzyć się z furią na twarzy Belli, by pokazać jej, że wcale się nie boli. Odetchnęła lekko, gotowa na śmierć. Nie – wcale nie była gotowa, ale musiała zagrać. Ten ostatni raz.

- Żegnaj szlamo. – Syknęła i pchnęła ją na ziemię. – Avada..!

W tym samym momencie oczy Lestrange zrobiły się duże, a różdżka wypadła z jej ręki. Całe ciało kobiety zesztywniało i po chwili opadło bezwładnie na ziemię.

Hermiona wpatrywała się w tę scenę z przerażeniem, ale gdy podniosła głowę napotkała czarne oczy… i nie mogła uwierzyć. 

Severus Snape stał nad nią, wyciągając dłoń. Nie miał na sobie maski, a na jego ustach rozciągał się lekki uśmiech, jakby ulżyło mu, że jej serce jeszcze bije. 

Wyciągnęła do niego dłoń i ścisnęła ją lekko, pozwalając mu przyciągnąć się do siebie. Świat się dla nich zatrzymał.

- Widzę, że się dobrze bawisz – szepnął przy jej uchu, a ona uśmiechnęła się lekko. 

Nie przejmowała się, że nie ma swojej różdżki, bo przy nim czuła się najbezpieczniej. Nie pozwoliłby jej skrzywdzić.

Zdradził się. Zdradził się żeby ją ratować, żeby stanąć po właściwej stronie. Nie mogła uwierzyć, że stał przed nią w szatach śmierciożercy, a jego oczy płonęły miłością i obietnicą. Ciało Bellatriks bez życia leżało kilka kroków od nich, ale to nie miało znaczenia. Chciała objąć ukochanego, chciała pozwolić wziąć się w ramiona i tkwić w nich do końca świata, byleby tylko czuć pod policzkiem bicie jego serca.

Nie musiał nic mówić, wystarczyło, że patrzył na nią tak jak teraz i wiedziała, że pragnie tego samego. 

Wyciągnęła dłoń w jego stronę, chciała dotknąć tej przepełnionej miłością twarzy, ale wtedy jego ciało wygięło się do tyłu, a z gardła wyrwał przerażający krzyk. Przytknęła dłonie do ust, szukając źródła i cofnęła się odruchowo, gdy jej oczy napotkały wąskie, żółte ślepia Voldemort’a, który wpatrywał się w nich z czystą nienawiścią. 

Zacmokał i pokręcił niezadowolony głową, uwalniając Severusa spod zaklęcia. Mężczyzna opadł na kolana, a Hermiona znalazła się od razu przy nim i objęła jego ramiona.

- Ty Severusie… Ty przeciwko mnie? – Syknął czarnoksiężnik, przepełniony złością. – Jak śmiałeś się odwrócić od swego Pana? Dla... tego? – wskazał długim palcem na Gryfonkę, która zaciskała kurczowo dłoń na różdżce, a drugą trzymała dłoń Severusa, który stał już o własnych siłach i wychylił się lekko do przodu. – Jeśli chciałeś tej szlamy mogłeś ją dostać w nagrodę, ale skoro wolisz ten sposób… To oboje zginiecie. 

Hermiona wiedziała, że do końca dni zapamięta śmiech Voldemort’a, który przeszył ją do szpiku kości, a wydarzenia tego dnia będzie odtwarzać do końca życia w swych snach.

Kilka rzeczy zdarzyło się tak szybko, że nie do końca zdążyła pojąć co się dzieje, gdy Voldemort wyciągnął przed siebie różdżkę, a Severus obrócił się do niego tyłem, chroniąc ją własnym ciałem. Uśmiechnął się lekko, wpatrując się z miłością w oczy Hermiony i trzymając ją tak kurczowo w swoich ramionach, że nie mogła nawet drgnąć, ale wcale tego nie chciała. Pragnęła czuć to zawsze i nie pozwolić by ta chwila przeminęła. Czuła jak waliło mu serce, chociaż może to jej własne biło tak mocno… Objęła dłońmi jego twarz, zupełnie nieświadoma tego co się rozgrywa wokół i widziała jak rozchylił usta by coś powiedzieć, ale w tym samym momencie jego ciało zesztywniało, wygięło się w łuk i oboje upadli – ona przygnieciona jego ciężarem. 

Hermiona z trudem uwolniła się z uścisku mężczyzny, a każdy fragment jej ciała był obolały od uderzenia.

- Severus? – Potrząsnęła jego ramieniem, a jej serce waliło w piersi tak mocno, że bała się, że wyskoczy.

- Severus?! – Szarpnęła ponownie widząc, że nawet nie drgnął. Spojrzała na jego szarą twarz, a z jej gardła wyrwał się szloch, gdy napotkała jego puste oczy, w których zgasło życie.

- Severusie Snape! – Krzyknęła, uderzając pięściami w jego klatkę piersiową, ale on wciąż się nie poruszył.

Zacisnęła pięści na jego szacie, wpatrując się z niedowierzaniem w rozchylone wargi. 

Co mi chciałeś powiedzieć? No co?! Przecież obiecałeś… Severus, obiecałeś mi! – powtarzała w głowie, wczepiona w jego ciało.

Cała gama emocji przelewała się przez nią, gdy minuty mijały, a jej ukochany wciąż leżał na ziemi martwy. Przecież to nie mogło się zdarzyć… To nie miało prawa mieć miejsca! To było wbrew wszystkiemu co zbudowali…

Hermiona zamknęła na chwilę oczy w nadziei, że gdy je otworzy znowu tchnie w niego życie. Ale, gdy rozchyliła powieki, wiedziała już, że zgasło w nim wszystko. Że już nigdy nie zobaczy jego uśmiechu, że nigdy nie usłyszy już swojego imienia wypowiadanego tak jak tylko on potrafił… Wiedziała, że od tej chwili skończyło się wszystko, co miało dla niej znaczenie. Nic nie miało sensu, nie bez niego.

Wiedziała, że te puste oczy, w których zgasło życie, w których nie było już choćby promyka miłości, która ich łączyła nigdy się już nie wypełnią uczuciem.

- Severus… - Jęknęła żałośnie, opadając na jego tors. – Severus nie zostawiaj mnie... Wróć! Nie rób mi tego, błagam... –  Szeptała przy nim, błagając by jej prośby doleciały do samego Merlina. 

Płakała nad jego martwym, jeszcze ciepłym ciałem i nie mogła przestać. Nie potrafiła nawet myśleć o tym co działo się wokół. Chciała umrzeć – dołączyć do niego, poddać się. Dlaczego nie mogli być razem? Dlaczego ciągle ktoś odbierał im ich przeznaczenie? Przecież mieli być ze sobą do końca świata. Ta jedna, naiwna myśl dawała jej nadzieję, a teraz nawet ona rozpłynęła się na wietrze.

Podniosła się i ponownie spojrzała na Severusa, a dźwięk pękającego serca rozdzierał jej duszę. Przesunęła dłonią po wilgotnych od śniegu czarnych włosach, które kontrastowały z ziemią. Wyglądał jakby spał otulony puchem… Pochyliła się i czując jak gorące łzy kapią z jej oczy, pocałowała go w czoło, a potem w ten garbaty nos, który tak kochała… Przesunęła zimne, drżące wargi na blade policzki, pociągnięte dwudniowym zarostem, a skończyła na rozchylonych wargach, które wciąż czekały by wypowiedzieć słowa. Ale wiedziała, że ich nie usłyszy. Wiedziała, że dalej nie będzie już nic.

Dlatego drżała, łkała, wtulając się w jego ciało. Nie zwracała uwagi na wydarzenia wokół, na to że Voldemort został pokonany, na to że wygrali. Bo ona przegrała. Nie umiała ochronić tego na czym zależało jej najbardziej. Severus Snape nie żył, bo oddał za nią swoje życie. Nie żył, bo połączyło ich gorące uczucie, które nie miało prawa się nigdy zdarzyć.

Dopiero teraz do niej dotarło, że tam gdzie zaczęła się ich miłość, wszystko inne się skończyło.

Ktoś stał teraz nad nią. Słyszała swoje imię jak pod wodą i dopiero gdy poczuła ciepły uścisk na swoich zmarzniętych ramionach, podniosła głowę.

- Hermiono! Hermiono chodź ze mną – mówiła McGonagall, ale sama miała zapuchnięte, czerwone oczy i nawet nie mogła spojrzeć w stronę ciała mężczyzny.

Wymuskała dziewczynę delikatnie z jego objęć i chociaż Hermiona nie wiedziała co się dzieje, wiedziała, że nie może go zostawić.

- Nie… Pani profesor ja muszę tu zostać. – Powiedziała cicho i nie mogła uwierzyć, że to jej własny głos tak drżał.

Kobieta spojrzała na nią przepełniona współczuciem, a łzy spłynęły po jej policzkach.

- Chodź dziecko, musisz wejść do szkoły.

- Nie mogę. Nie mogę go zostawić. – Odpowiedziała i opadła z powrotem na kolana, chwytając zimną dłoń mężczyzny.

Wyglądał tak pięknie… Śnieg otulał go jak pierzasta pościel, a jego twarz była taka spokojna… Zamknęła mu drżącą dłonią oczy i zorientowała się, że nie jest już w stanie płakać. Po prostu siedziała cicho nad jego ciałem, nie mogąc pozwolić sobie odejść. Czemu ją zostawił? Merlinie, czemu to tak piekielnie bolało…

Dopiero, gdy zjawił się Lupin, Harry i Hagrid, pozwoliła mężczyznom zabrać ciało ukochanego. Wiedziała, że nic mu nie wróci już życia – nawet jej rozpacz. I chociaż serce rozdzierał jej palący ból, czuła teraz pustkę i nic więcej, bo nic więcej nie istniało. Spojrzała mętnym wzrokiem na przyjaciela, który krwawił, ale zdawał się tym nie przejmować.

- Hermiono… ja…

- Krwawisz Harry – powiedziała cicho i widziała, że broda mu zadrżała. 

Wciągnął gwałtownie powietrze i objął ją ramieniem.

- Chodź do szkoły. Ron czeka na nas.

Skinęła głową i wolnym krokiem ruszyła w stronę zamku, gdzie czekali na nią ludzie. Żywi ludzie.

*

Hermiona wiedziała, była pewna, że nigdy nie pogodzi się ze śmiercią Severusa. Zwłaszcza teraz, gdy stała w jego komnatach, otoczona znanym zapachem. Wydawało się, że jest tak samo żywy jak ona, że gdy się odwróci, on przekroczy próg drzwi i weźmie ją w ramiona. Pamiętała, że czuła się tak już raz, gdy ją zostawił. Ale wtedy gdzieś tam czekał na nią, gdzieś tam świat budował dla nich plany.

A teraz? Teraz pozwoliła pogrzebać swojego ukochanego w zmarzniętej ziemi na jednym z cmentarzy w jej rodzinnym mieście. Leżał tam kilka metrów głębiej, otoczony zaklęciami ochronnymi. Nie wybaczyłaby sobie, nie umiałaby żyć z myślą, że robaki znalazły się bliżej niego niż ona.

Usiadła z fotelu i ukryła twarz w dłoniach, nie mogąc odpędzić na nowo smutku, który ją wypełnił. Nie, smutek to za mało. Ona nie umiała żyć. Każdego dnia zastanawiała się jak ma wstać ze świadomością, że go nie ma. Egzystowała. Wegetowała. Nie umiała już dłużej być sobą.

Nawet wiadomość o wygranej, o śmierci Voldemort’a nie sprawiła, że poczuła się lepiej. Nie, bo ona przegrała wszystko co tylko mogła i nikt nie był w stanie zapełnić dziury wielkości wszechświata, która powstała, gdy Severus Snape odszedł z tego świata.

- Hermiono? – podniosła głowę i uśmiechnęła się blado do McGonagall, która weszła cicho do gabinetu. Ulżyło jej, że to nie Dumbledore, bo nie mogła na niego patrzeć. Wiedziała, że do końca swoich dni będzie obwiniać go o śmierć Severusa.

- Tak, pani profesor? – zapytała drżącym głosem. 

Kobieta podeszła do niej niepewnie i wyciągnęła czarne pudełeczko. Hermiona spojrzała na nie ogromnie zaskoczona i przyjęła podarek.

- Przed… Przed bitwą Severus przyszedł do mnie i prosił bym ci to przekazała, gdyby… gdyby coś mu się stało. – Potarła dłonią czoło i westchnęła. 

- Co to? – Zapytała ze strachem, zaciskając kurczowo palce na szkatułce. Nie była pewna czy jest gotowa wrócić do czegokolwiek, czy jest gotowa dostać kawałek Severusa. Bo to by oznaczało, że pozwoliła mu odejść…

- Nie wiem. Tylko ty możesz to otworzyć więc zostawię cię z tym. – Odwróciła się na pięcie i podeszła do drzwi. – Hermiono… On cię naprawdę kochał. – Uśmiechnęła się lekko, a dziewczyna zacisnęła oczy, bo łzy wypełniły je po raz kolejny.

I jak ona miała żyć? 

Uspokoiła się po kilku chwilach i spojrzała na czarne pudełko spoczywające w jej dłoniach. Chciała je otworzyć, ale zarazem bała się. Co mogła znaleźć w środku? Na pewno nie to czego pragnęła…

Mijały kolejne minuty, ale w końcu zdobyła się na to i odchyliła wieczko. Zajrzała do środka i zmarszczyła brwi widząc dwie fiolki. Ostrożnie wyciągnęła jedną i obejrzała dokładnie czarny jak noc, gęsty płyn. Odłożyła go na stolik i sięgnęła po drugą – tym razem złotą, lśniącą, ciepłą fiolkę. 

Na dnie pudełka spoczywał pergamin. Sięgnęła po niego i odstawiła pudełko na ziemię, po czym rozwinęła papier. Musiała wziąć kilka wdechów, gdy poznała na nim pismo Severusa. 

To był list. List zaadresowany do niej…

Raz jeszcze spojrzała na niego i oczami pełnymi łez zaczęła czytać:

„Hermiono,
piszę do Ciebie ten list, ponieważ Merlin jeden wie, jak ta wojna się zakończy i czy w ogóle tak się stanie, choć pragnąłbym tego ponad wszystko. Nie wiem jak potoczy się nasz los i czy będziemy mieli szansę raz jeszcze stanąć u swego boku, czy też przyjdzie nam żyć w rozłące. Wiem też, że jest wiele rzeczy, których nigdy Ci nie powiedziałem... bo byłem tchórzem. Tak, byłem tchórzem, bo bałem się, nie potrafiłem spojrzeć Ci w oczy tak wiele razy i jeśli to czytasz... to znaczy, że żyjesz i to wszystko czego sobie życzyłem. Moim zadaniem było Cię chronić i jeśli mi się to udało, to wiedz, że umarłem najszczęśliwszym człowiekiem.
Ach, nawet porządnego listu nie umiem napisać jeśli chodzi o uczucia… Mógłbym streścić to w dwóch słowach, ale zasługujesz na więcej niż to. Zawsze zasługiwałaś. Zasługujesz na więcej niż ktokolwiek inny.
Po pierwsze to chciałem Ci podziękować. Za Ciebie. Za całe dobro, które w sobie nosisz, za to że każdego dnia, gdy patrzyłem w Twoje oczy, przypominałaś mi o co walczę. A nie raz, nie dwa chciałem się poddać. Wtedy Ty, raz po razie pokazywałaś mi ile taka mała, jedna, waleczna Gryfonka jest w stanie znieść. Jakże mógłbym temu nie podołać? Skoro Ty byłaś w stanie nieść tak wiele… To i ja mogłem. Nie potrafiłem Cię zawieść. Byłaś moją ostoją, moją kotwicą, która w złych chwilach sprowadzała mnie do tego przerażającego, przepełnionego smutkiem świata, ale świata, w którym Ty byłaś, a to zmieniało wszystko.
Wiem jakim byłem człowiekiem. Byłem potworem, zdrajcą, miałem tyle krwi na rękach, że pewnie już dawno bym się w niej utopił. A Ty? Dostrzegłaś we mnie dobro, dostrzegłaś kogoś kim całe życie chciałem się stać. I chciałbym wierzyć, że choć w maleńkiej części Ty mnie takiego widziałaś..”

Przerwała, bo nie była w stanie rozczytać kolejnych słów, gdy oczy zaszły jej łzami. Transmutowała filiżankę w chusteczkę i otarła nos i oczy, starając się opanować drżenie ramion.

„…Po drugie chciałem przeprosić Cię za całe cierpienie, którego doświadczyłaś przeze mnie. A wiem, że nie było tego mało... Całe życie byłem kłamcą, oszustem, a nagle zacząłem drżeć przed uczennicą, przed kobietą, która choć młoda, okazała się mądrzejsza od wszystkich. Bałem się spojrzeć Ci w oczy po wszystkim co zrobiłem. Bałem się, że zobaczę w nich.. nienawiść. Ale nawet wtedy potrafiłaś mi wybaczyć. Potrafiłaś przywrócić we mnie nadzieję i pozwolić trzymać Cię za rękę i poprowadzić raz jeszcze.
Jesteś niesamowitą osobą. Całe życie myślałem, że jestem stracony. Ale Ty to odmieniłaś, zmieniłaś wszystko. Wszystko czego potrzebowałem to Ty. I jeśli naprawdę nie żyję.. To jestem szczęśliwy, że mogłem umrzeć za Ciebie. Jestem szczęśliwy, bo w ostatnich sekundach to Twoja twarz rozświetlała moje myśli.
To co było między nami było tak prawdziwe jak ten list, który trzymasz w dłoniach. To co było, to najpiękniejsze co mogło nas spotkać. I chciałbym... Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym trzymać Cię teraz w ramionach... Nie wiesz jak bardzo chciałbym trwać przy Tobie do końca Twoich dni, założyć rodzinę, patrzeć jak dziewczynki z szopą na głowie dorastają na moich oczach, jak chłopcy stają się potężnymi czarodziejami… Ale to nie było nam dane. Tak właśnie chciał los albo ten przeklęty wszechświat.
Znając Ciebie to ogromnie cierpisz. Wiem o tym. Ale nie zapominaj o tym, że odmieniłaś życie grzesznika, życie człowieka, który skazany był na niepowodzenie. Wkradłaś się do mojego serca tak dyskretnie, wydobyłaś z bardzo głębokiej studni to co najlepsze. I dziękuję Ci za to.
Tak miało być. Nie wyrzucaj sobie mojej śmierci, nie próbuj  odejść. Zostań z przyjaciółmi, z ludźmi którzy Cię potrzebuję tak samo jak ja potrzebowałem (nawet jeśli to oznacza Potter’a i tego przeklętego Weasley’a).
Pamiętaj, że życie wciąż trwa, a to była zaledwie jego zapowiedź. I jeśli udało Ci się przejść przez to wszystko... To mogę spoczywać w spokoju, bo wiem, że sobie poradzisz. Nie jesteś bezbronna – jesteś najsilniejszą i najdzielniejszą osobą jaką spotkałem w życiu.
I najbardziej wyjątkową.
Nie wiem za co dostałem taką nagrodę, ale dziękuję Merlinowi, że zesłał Cię na moją drogę.
Pamiętaj o tym każdego dnia.
Pamiętaj, że Cię kocham.

Twój Severus,
na zawsze…

PS. Eliksiry, które uwarzyłem… Pierwszy z nich, ten złoty, to eliksir dla Twoich rodziców. Nie ma pewności, że zadziała, ale powinno się udać. Zrób to – próbuj.
Ten czarny… Ten czarny jest dla Ciebie. Długo się zastanawiałem nad tym co będzie jeśli odejdziesz. Nie umiałbym żyć bez Ciebie Hermiono. Dlatego właśnie ten eliksir. Jeśli go wypijesz, wymażesz wszelkie uczucia jakie do mnie żywisz. Nie zapomnisz niczego, ale emocje, uczucia… Znikną. Chciałbym pozostać w Twoim sercu, ale wiem, że czasami jest ono zbyt kruche żeby znieść to co nam życie funduje.”

Raz po razie czytała list, zalewając się przy tym łzami i łkając głośno. Jeśli miała zapomnieć o tym co łączyło ich kiedykolwiek… To właśnie ten list przekreślił na to wszelkie szanse. 

Spojrzała na fiolki leżące na stoliku i otarła rękawem łzy.

Jak mogła to zrobić? Jak mogła zapomnieć o miłości do niego? Kochała go i to było najpiękniejsze uczucie jakie ją wypełniło w życiu. Jak mogła zapomnieć po wszystkim co dla niej zrobił? Zwrócił jej rodziców. Zwrócił jej nadzieję.

Sięgnęła po czarny eliksir i przyjrzała się mu. Merlinie, on pomyślał o wszystkim. On naprawdę ją… kochał.

I nim pomyślała raz jeszcze, cisnęła fiolkę z płomienie, w których zniknął jak i mężczyzna, który była jego twórcą.

- Jak mogłabym odejść od ciebie Severusie? – szepnęła do siebie,  przytulając pergamin, a kolejna histeria wstrząsnęła jej ciałem, a szloch wyrwał się z gardła. 

– Kocham cię. Na zawsze. – Wyłkała, nie próbując dłużej powstrzymać potoku łez i zamknęła oczy w nadziei, że gdy zaśnie raz jeszcze będzie miała szansę zobaczyć jego roześmianą, pełną miłości twarz i choć na chwilę zapomni o bólu, który łamał jej serce każdego dnia na nowo.